Eu sempre existín, antes de que se formara o
planeta Terra, incluso son anterior ao cosmos. Se os filósofos souberan da miña
existencia, mellor dito, se se fixaran en min, xa non terían tanto problema
para achar o logos, esa Lei Universal
tan buscada.
Pero isto non se trata da filosofía, senón da
miña función en cada unha das galaxias e máis especialmente no mundo onde
habitan aqueles seres vivos que cren ser os únicos con vida en todo o universo.
Hum, valentes ilusos!
Primeiro debería explicar a miña estrutura, xa
que a miña procedencia quedou demostrada anteriormente. O certo é que sempre
estou en tódalas partes, pero, non se me ve e véseme ao mesmo tempo. A luz
cegadora do universo non consegue taparme de todo no infinito pero si o sol no
mundo terrestre. Estou tamén no interior de tódolos humanos e fago presenza en
algo máis profundo se cabe, en certos sentimentos e tamén pensamentos
caracterizando o mal.
Desenvólvome por varias zonas á vez, podo
estar aquí e aló ao mesmo tempo, dentro ou fóra, na parte máis externa, arriba;
ou na máis interna, abaixo. A noite é o meu estado ideal, é a marca que me
caracteriza. Si, eu podo ser aqueles ollos que miran pero non ves facendo gala
coa súa presenza. Son aquilo que, cun ápice de luz, che fai ver sombras e
supostos espectros. Xa lle gustarían a moitos saber de min, a pesar de terme
tan cerca.
Isto recórdame unha anécdota ou historia.
Depende do criterio. Era unha noite pechada e a penas sen luz naquela
autoestrada dirección Burgos-Galicia. Unha densa néboa facía que aquel condutor
reducise bastante a velocidade, chegando
ata o límite permitido. O seu rostro mostraba cansanzo e un tanto de
preocupación. Ía tranquilo pero atento. De súpeto, visto naquela situación e
cuns inicios de pingas que se precipitaban dende as nubes, pareceulle ver un
home andando e levantando os brazos, como facendo acenos de axuda. Pero aquel
que levaba o manexo do coche, decidiu seguir o seu camiño sen parar, cavilando
naquel ser.
Eu estaba alí, e sei o que pasou, pódese dicir
que teño parte de culpa, pero o certo é que non había “homiño” nin brazos
axitados, simplemente foi a confusión que podo chegar a levas ás persoas. 
Con isto non quero que pensedes que actúo con
maldade eh! Nada que ver, só é a imaxe que teñen de min. Tamén mostro
positividade. Os nenos venme como algo tenebroso, pero ben que me queren para
ir ó cine ou xogar ás agachadas á noite. Os adolescentes creo que me adoran,
sempre esperándome para saír de festa. Malditos cativo! Se non fixeran certas
estupideces todo iría ben!
Do meu lado metafórico, ou como a min me gusta
chamarlle, a miña estrutura terciaria, non me gusta falar, pero quero deixalo
claro cun exemplo: Fai un par de anos, non recordo se era marzo ou abril,
coñecín a un rapaz, Xoán, que coa curta idade de catorce anos, adquiriu malas
actitudes de vida. A miúdo berráballe a nai, saía sen permiso, logo chegou o
alcohol e pronto comezou a “coquetear” con drogas. No seu entorno podíase apreciar
tristeza e angustia. Todas as persoas asegurábanlle un futuro moi....meu. Aí
fago presenza.
En fin, nese sentido non son agradábel pero
teño que dicir que non souben máis do raparigo. Suponse con iso que superou as
adversidades? Déixoo ao voso criterio.
Co paso da historia, por desgraza ou non, fun
evolucionando. Hai aproximadamente 790000 anos cara atrás, no Paleontolítico, o
homo erectus descubriu o lume, o que
supuxo, non só un gran cambio na humanidade, senón tamén en min. A dominación
que eu tiña sobre a noite pasou a ser invadida por esa intelixencia humana que
facilitou a evolución. Aínda que a verdadeira revolución chegou tras o
descubrimento da lámpada incandescente, dito doutro xeito, a bombilla. Thomas
Alva Edison non puido estarse quietiño e non lle valeu só con mostrar esa
brillante luz ante miles de persoas, senón que logo inaugurou a primeira
central eléctrica para xerar alumado nas rúas. Tiñades que ver aquela rúa de
Wall Street, dese modo poderiádesmo contar, xa que eu non puiden presenciala.
Pero con todo, non o culpo, o home fixo ben.
Ante a miña presenza ocorren cousas horribles,
situacións que marcan a historia, bombardeos e levantamentos, auténticas
revolucións, queimadas de libros que me cegaban. O peor, é que parte disto
segue existindo. Mentres que uns intentan quebrar...outros xuntas as mans
aferrándose todos xuntos para resistir. Non vedes? Con isto demostro que non
teño maldade, a pesar de que se empeñen en darlle o meu nome a períodos
históricos nada positivos como a anos (polo historiador Petrarca a causa da
falta de carácter na literatura latina), a idades (á Idade Media polo retroceso
intelectual e cultural, así como o adormecemento social e económico) e a
séculos (na decadencia do idioma galego).
En fin, que xa é moito rollo para o pouco
misterio que me queda. Achégate á pantalla do móbil e poderás ver o teu reflexo
en min; nun xersei negro, alí estou. Diante, detrás. Benditas sombras de
obxectos que me fan presenciar, tubos cilíndricos, tobogáns pechados nun parque
acuático, a miña presenza cando a xente vai durmir...é xenial!
Pero a todo isto, hai que ter en conta, que
existen persoas que sempre me levan e que non por iso teñen unha mala vida,
todo o contrario. Son esas persoas que, a pesar de abrir os ollos, seguen sen
poder ver a cor que eu tanto repugno. Todas elas que non poden ver no mundo que
nos rodea de forma literal, pero si o interior, que vai sendo o máis importante
que pode existir. Co meu lema “apagar o luminoso para poder ver o verdadeiro
ser” quero demostrar que todo aquilo que se ve son cousas adicionais que nos
fomos metendo na vida e que, son simples envolturas que, como tales, van
directas á papeleira, xa que o que importa é desfrutar do interior.
Non podo ser algo absoluto porque as
condicións físicas do universo mo impiden, pero ante o ollo humano teño o
poder. Efectivamente, eu son a escuridade tan poderosa como inofensiva. Só son
unha testemuña do que pasa ante a miña presenza, pero son iso, simplemente algo
perceptible que non fai dano a ninguén e que a miña imaxe está influenciada
polo prexuízos. Son os seres que habitan esta terra, os culpables de todo canto
pasa. 
