Poño as mallas, ato as zapatillas (empezando
polo pé dereito...manías!), camiseta, reloxo para cronometrar, e a correr.
Correr é como a vida mesma, temos momentos
bos, momentos non tan bos, momentos malos... Correr a min, persoalmente dáme
aire, non mo saca. Faime sentir mellor, segura comigo mesma, capaz de todo. É
un momento de total liberdade, ti, controlando a propia respiración, escollendo
os lugares polos que ir, sen presa (ou si), e sen pausa.
Cando empecei a facer este deporte, o certo é
que lle collín gustillo dende o principio. Tamén hai que dicir que empecei a
facelo por mor dunha dieta, para baixar quilos vamos. Hoxe, podo dicir que o
fago por gusto. Fóra de pretensións estéticas.
Coller aire pola nariz e botalo pola boca;
levantar as pernas do chan. Correr proporcionanos a forza que cremos non ter.
Cando parece que o corpo non quere, aí está a mente para dicirche que si podes.
Sempre se pode dar máis, ir controlando. Aparece unha costa, e sabes que tes
que reducir a intensidade para dala subido. Logo volve unha costa abaixo para
recuperar.
Non pretendo ser das que quere convencer con isto do deporte, pero é certo, o
deporte axuda a sentirte mellor. Axuda no humor, na motivación, nas ganas de
facer cousas...
Unha rutina que forma parte do meu día a día,
xunto con outras formas de facer deporte alternativas,,, tal vez haxa que estar
un pouco tolo, pero quero esta tolería.
Tes algo de Guadiana, pero gusto de seguirte polo do misterio...esperemos que neste curso interacciones algo máis, non?
ResponderEliminar