Cumbres do Himalaia, 10º baixo cero, unha fría frisa de vento peta no meu rostro.
Máis alá, unha sombra, un animal xigantesco de aspecto parecido a un mono, cuberto de pelo vén cara min, Non podo pensar, témome o peor, a imprensión dese bicho paralízame completamente e de súpeto…
-Papá, o Xeti existe?
-Non o sei, é todo un misterio, dise que só algúns alpinistas aseguran ver a enorme marca das súas pegadas sobre a neve.
- E por qué o representan como un ser malvado?
- Fillo, moita xente xuzga só polo aspecto.
Pensan que por atribuír unhas calidades feroces xa ten que ser malvado. Esa é a realidade desa lenda. O prexuizo da xente antes de coñecer.
…Toda esa impresión vaise co seu primeiro acto. Posa sobre os meus ombreiros unha especie de manto e vaise facendo un xesto de complicidade.
No meu mundo, o xeti, sempre foi un ser bo, oprimido`pola súa mala fama. Que cando alguén máxico ou imaxinario chaga onda el, demostra a súa vontade
Ningún comentario:
Publicar un comentario